Bolgatanga, 08-02-2013

4 februari kwam ik ’s avonds laat terug van mijn heerlijke weekend! Thuis werd ik niet echt warm welkom geheten.. Er werd alleen gevraagd, met een chagrijnig gezicht, of ik nog iets had meegebracht. Die avond heb ik me terug getrokken om bij mijn fijne ervaringen te blijven. De volgende dag zat het me toch nog dwars. Vaak voel ik me eigenlijk niet welkom in het huis. Al mijn moed heb ik verzameld en ik ben het gesprek met Kate aangegaan. Daarbij heb ik mijn gevoelens vertelt en gevraagd hoe het voor haar was. Ze legde uit dat ze nou eenmaal geen prater is en vaak chagrijnig kijkt. Voor mijn gevoel zei ze ‘zo ben ik nou eenmaal’. Wel vertelde ze dat ik heel welkom ben en al deel uitmaak van de familie. Licht teleurgesteld verliet ik het gesprek, want zou er dan geen verandering in de sfeer in huis komen? Maar niets bleek minder waar. Kate doet de afgelopen dagen echt haar best. We eten nu vaker samen, ze komt ook af en toe mijn kamer binnen ennn ze praat tegen me! Niet alleen maakt Kate een omslag, maar haar zoontje Samuel begint me al leuker te vinden. We maken samen tekeningen, trekken gekke bekken en hij komt me nu ook uit zichzelf gedag zeggen! Woohoo!
De rest van de week heb ik lessen gegeven en op het kantoor gewerkt. Er zijn weer nieuwe vrijwilligers en er komt meer leven in de brouwerij. Voor de rest rustig aan gedaan, omdat mijn lichaam begon te protesteren tegen de warmte. Geen malaria dit keer (voor de zekerheid getest)!
Vandaag ging ik weer les geven. Hoewel ik de kinderen zo ver kreeg om een rollenspel te doen, bleven ze erg stil. Geen verhalen, geen vragen. Na een uur was ik dan ook al klaar, terwijl ik nog 10 minuten de tijd had. Toen ik vroeg of ze niets wilde weten over mij, kwamen langzaamaan de vragen. De vragen werden steeds pikanter. Dit keer heb ik het aangemoedigd, zodat we meer openheid krijgen. Ik heb ze uitgelegd dat ik graag zo’n band met ze wil. Zodat we alles aan elkaar kunnen vragen en ze altijd naar me toe kunnen komen. Volgens mij begint het kwartje te vallen.. Toen ik wegfietste kwam er een jongetje achter me aan gerent. Hij had wat klachten, die ook ik niet kon plaatsen. Het had geen haast, maar hij vond het wel fijn als we begin volgende week samen naar de health clinic gaan. Het is niet leuk dat hij klachten heeft, maar wel ben ik heel blij dat hij naar me toe is gekomen! Ik denk dat veel tijd op school besteden en de lessen nu echt zijn vruchten beginnen af te werpen!
Zo direct ga ik alweer een fijn vervroegd weekend tegemoet. Met drie andere vrijwilligers ga ik op naar Sirigu. Dat schijnt een artistiek dorpje te zijn en we hebben ons opgegeven voor een workshop pottenbakken :-)