Hoe het tot nu toe is verlopen..

Het duurde even voordat ik internet had, dus hier meteen heel veel verslagen van mijn tijd tot nu toe. Ik heb besloten mijn dagboek online te zetten om alles zo eerlijk mogelijk te vertellen. Wel natuurlijk af en toe licht gecensureerd en enigszins verkort.

Accra, 13-01-2013
Het is nu -ik word onderbroken door een lange bloedneus gevolgd door duizeligheid en misselijkheid, thuis maar niet direct vertellen- 06.30 uur of na het incident misschien al wat later. Gisteravond werden Marly (een medevrijwilliger) en ik opgehaald op het vliegveld door een Ghanese vrouw genaamd Victoria. Een heel warm welkom. Tijdens de rit had ik een gevoel van herkenning. Het deed me denken aan Zuid-Afrika. Vrouwen met manden met fruit op hun hoofd, een kindje wat op het autoraam klopt en zielig kijkt in de hoop dat hij wat geld krijgt, grote grijze gebouwen gevolgd door kleurrijke stalletjes en huisjes gemaakt van plastic en een geur die me doet denken aan worst.

Overdag zijn we met een jongen, Rached, naar het centrum van Accra geweest om wat spullen te kopen, een rondleiding door de stad te krijgen en naar het strand te gaan. Wat een dag! Overal jongens die je aanraken. Rached vertelt dat ze dat doen, omdat ze willen voelen of je wel echt blank bent. Sommigen pakken je stevig bij je arm en trekken je mee, maar ook dat is puur uit enthousiasme. Verder veel kraampjes, viezigheid, vrouwen met prachtige jurken aan, geiten langs de weg, rammelende trotro’s (minibusjes) waarvan af en toe een deur open valt. Ik kijk mijn ogen uit en probeer alles in me op te nemen..

Karimenga, 15-01-2013
Gisteren zijn we met de bus naar Karimenga gegaan waar we 15 uur over hebben gedaan. Zelf voelde ik me een beetje afgevlakt, misschien door de malariapillen of doordat ik nog niet helemaal ben ‘geland’.
Toen we net onderweg waren stond er een vrouw op en die begon met een lang gebed. Na alle verhalen over verkeersongevallen en gewapende overvallen in dit soort bussen heb ik maar hard ‘AMEN’ gezegd. Niet lang daarna slingert de bus de andere kant op. Hoofden gaan op en neer en de bus staat lichtelijk scheef. Bleek dat de bus moest uitwijken voor een taxi en wij op een richel zijn beland. Iedereen keek alsof het doodnormaal was en ook de buschauffeur zei niets. Toen Marly aan een jongen vroeg ‘of hij niet bang was’ moesten velen, waaronder hij, lachen. Hij antwoordde dat als er iets ernstigs zou gebeuren hij het toch wel zou overleven. En dat was dat.
De rest van de reis verliep rustig en eenmaal bij bestemming was het pikkedonker. Ene Ibrahim zou ons komen ophalen en na telefonisch contact vertelde hij dat hij al op plek van bestemming was. Hij dacht dat we elders werden afgezet, want bij aankomst stond er niemand. De buschauffeur was uitgestapt en opeens stond er ook een jongen met een soort geweer. Het eerste wat ik vroeg was ‘Ben jij er om ons te beschermen?’ Je kan het maar beter meteen weten als dat niet het geval is.. Gelukkig was dat in orde. Terwijl wij Ibrahim opbelde waar we stonden wilde de buschauffeur eigenlijk al vertrekken. Wel zei hij erbij dat het hier erg gevaarlijk voor ons was.. Tot onze opluchting kwam Ibrahim op een trike aangezet voor de bus vertrok. Een super vriendelijke man. Hij bracht ons naar lemen lodges en al snel gingen we slapen.

Het mooiste van deze dag was: de sterrenhemel. Alsof het hele heelal open ligt. Prachtig!

Ibrahim zal ons vandaag rondleiden door Bolgatanga waar het kantoor is van the Youth Harvest Foundation (YHF). Vlak voor we zouden gaan vragen we of onze deur op slot kan, wat erop neerkomt dat nu vier mannen een uur aan het werk zijn om het slot te repareren. We hebben om 12.30uur afgesproken om met wat andere vrijwilligers te lunchen. Ben benieuwt of we dat gaan halen.
We hebben het gehaald! Met twee scooter zijn we (achterop) naar Bolgatanga gereden. Wat is het mooi! Best wat groen met daarnaast rood zand en wat lemen huisjes. Een grote weg met veel gaten. Heel even denk ik ‘ik heb geen helm op, wat als we in zo’n gat komen?’ Maar de wind door m’n haren, de warmte en de zwaaiende kinderen maken mijn hoofd leeg.
Nadat we het kantoor hebben gezien gaan we lunchen. Ik voel me nog een beetje verdwaasd, maar de vrijwilligers zijn erg enthousiast en geven aan dat iedereen daar in het begin last van heeft. Tijdens de lunch is Ibrahim verdwenen om het lichtje van zijn motor te laten maken. Hij blijft uren weg. De lunch is al lange tijd voorbij en de anderen beginnen een beetje gestrest te raken, want Ibrahim heeft zijn telefoon vergeten. Ik blijft de rust zelve en zit wel lekker, net als de andere Ghanese mensen die veelal nog niet van hun stoel in de schaduw zijn afgekomen.
Wanneer Ibrahim uiteindelijk komt opdagen, de motor zal zelfs pas morgen klaar zijn, ga ik nog even naar het internetcafé. Mijn computer loopt vast en als hij het in de laatste 5 minuten doet en ik snel een mailtje aan het typen ben valt hij weg: Time’s up!

Sumbrungu, 16-01-2013
Op dit moment ben ik net een paar uur in m’n huisje waar ik de komende maanden ga leven. En de je in huisje mag ik wel weglaten. Ik woon in een authentiek dorpje met enkele stenen huisjes ertussen en in één daarvan woon ik. Al vind ik het wel echt jammer dat ik nu niet in een lemen huisje woon heeft dit ook voordelen. Zo heb ik een grote kamer met elektriciteit en een toilet buitenshuis speciaal voor de familie. Ik woon samen met Kate mijn gastvrouw en ook Peer Educator bij YHF (24 jaar), haar zoontje Samuel (2 jaar) en haar moeder Aeromama? Samuel is bang voor me en wilt niet in mijn buurt komen. De rest van de buurt kwam wel direct gedag zeggen. Wat opvalt is dat Kate de enige lijkt die Engels kan spreken. Hoewel iedereen erg aardig is heb ik het nu toch heel moeilijk. Misschien omdat ik iets anders had verwacht of gewoon omdat ik mijn eigen familie en Valentijn zo mis. Valentijn en ik zijn vandaag precies een jaar samen..
Het is mijn uitdaging om mijn ervaring positief te maken en compleet zelfstandig te zijn. Nu ik dit heb geschreven ga ik wat water pakken, mijn tranen wegvegen en er weer zijn!
En wanneer je dat doet is er weer een nieuwe wereld. Ik ging naar buiten waar Aeromama een mand aan het rijgen was. Ik ging naast haar zitten en toen kwam er een buurmeisje die gebaarde dat ik mee moest komen. Ze liet me haar huis zien (lemen hutjes) waar ik kennis heb gemaakt met haar twee oma’s. Die oma’s pakten mijn hand en bogen heel diep voor me, wat maakte dat ik nog dieper ging buigen. Dat moet een komisch gezicht zijn geweest. Daarna zag ik twee jongetjes met dooie kippen in hun handen lopen. Ik ben hun gevolgd. In een kringetje stonden wat jongens de kippen te plukken, waarna ik vrolijk met hun mee heb gedaan. Wel met af en toe een gilletje.
Met het avondeten kreeg ik TZ (maïspap) met een sausje. Op het voorbereidingsweekend kreeg ik dat ook en vond ik het heel lekker. Van tevoren heb ik dus Kate vertelt dat ik het lust. Gelukkig eten ze hier apart van elkaar en heeft Kate me niet zien kokhalzen. Twee happen heb ik kunnen doorslikken de rest weigerde mijn lichaam.

Sumbrungu, 17-01-2013
Ik word wakker en er komt weer, nu minder, bloed uit mijn neus. Als ik opsta om papier te pakken ben ik super duizelig. Snel pak ik een dextro en ga weer op bed liggen. Hoort dit bij het weer en dat ik daardoor weinig kan eten of is er iets anders aan de hand?
Een uur later voel ik me prima en zijn mijn zorgen weer verdwenen. Ik ga met Kate naar een school St. Charles om kennis te maken met het schoolhoofd. Daar hoor ik dat ik volgende week dinsdag en vrijdag seksuele voorlichtingslessen ga geven: spannend!
Na school ga ik met Kate op pad om water te kopen en ook wilt ze graag suikerbrood halen. Ik heb gezegd dat ik voor deze keer trakteer. Voor het water weet ik wat je moet betalen, maar voor suikerbrood: geen idee! Ze vertelt me dat het suikerbrood 2 cedi kost. €1 = 2,50 cedi. Ik denk er niet bij na en geef het geld. Op dat moment komt een jongetje om suikerbrood te halen. Hij zegt: hier heb je 0,20 cedi. Ze doen een beetje krampachtig en Kate zegt ‘Kom we gaan!’ Dit keer heb ik dus het tiendubbele betaald. Wel heb ik tegen Kate gezegd dat ze me de echte prijzen moet vertellen. Ik zou hier graag iemand volledig kunnen vertrouwen en het liefst haar. Ze vraagt meteen ‘Waarom?’ En tja dat snap ik dan ook wel weer. Misschien wil ik wel heel graag gelijk behandelt worden, erbij horen. Maar voor nu heb ik gezegd dat ik het anders ook niet kan betalen als ik hier een paar maanden wil verblijven. En ze krijgt ook al geld voor mijn verblijf en het eten, dus ik moet oppassen dat ik niet word wat ik absoluut niet wilde: SINTERKLAAS!

Nu pas snap ik het. Ik woon alleen met Kate en haar zoon. Wie ik dacht dat haar moeder was is gewoon een buurvrouw. Haar ouders wonen verderop in het dorp en haar man werkt, studeert en woont in Tamale. Dit huis is van Kate’s schoonouders die bijna het hele jaar in Accra verblijven. Het blijkt dus niet echt een standaard familie te zijn, want meestal woont hier de gehele familie samen. Kate vertelt ook dat ze zich best eenzaam voelt. Ik hoop dat mijn komst dat iets minder maakt. Toch vlucht Kate vaak voor de televisie (dat hebben ze hier heel veel) of gaat ze overdag slapen. Hopelijk kan ik erdoorheen prikken. Voor nu voel ik me ook wel wat eenzaam zo zonder mijn mensen om me heen. Gelukkig leiden de buurtkinderen me af, doordat ze telkens het huis in komen om met me te spelen of gewoon om me te bekijken. En dat word ik: bekeken. Overal waar ik kom komen mensen op me af. Of ze kijken en praten met elkaar, maar van de meesten krijg ik een handshake. Een belangrijk gedeelte van het leven hier in Ghana.

Sumbrungu, 18-01-2013
Vandaag een lekker dagje gehad. Kate en ik moesten vroeg opstaan, omdat er om 8.00 uur een training zou worden gehouden in Bolgatanga voor de Peer Educators over het SPEEK project. Hier zal ik ook voor gaan werken. Kate staat om een uur of zes op en om 7.55 uur moet ze nog haar zoontje aankleden, eten pakken, hem wegbrengen met de fiets, dan moeten we nog vervoer regelen. We komen om 8.45 uur aan. Dat is dan nog snel aangezien ik haar stimuleerde door af en toe de tijd te zeggen, te vragen of ik kon helpen. Op z’n Hollands dus! Komen we daar: blijken we een van de eersten te zijn. Ik denk dat we rond 10.30 uur begonnen als het niet al later was en zelfs dan zijn we nog niet compleet. De training zelf was voor mij heel fijn, omdat ik een beter beeld kreeg van wat ik kan gaan doen. Het laatste stukje van de training mocht ik zelfs afmaken. Na de training ben ik met Kate naar de markt in Bolgatanga geweest. Zelden heb ik zoveel mensen bij elkaar gezien. Ik word veel aangesproken en kan Kate, een echte shopaholic, niet bijhouden. Ze heeft vandaag geld ontvangen van YHF voor mijn verblijf en het lijkt wel alsof het meteen op moet. Na een paar zware aankopen te hebben gedaan plukt ze een jongetje (tenger, rond de 10 jaar) ergens vandaan die de spullen vanaf nu op zijn hoofd draagt. Ik neem hierbij aan dat we nu naar huis gaan, maar niets blijkt minder waar. Naar mijn schatting zit er nu 25kilo aan rijst, TZ, bonen, noten, vruchten, spaghetti etc. op het jongetjes hoofd. Kate lijkt niet te stoppen. Ik bekijk de jongen eens en zie zijn nekspier constant bewegen en zijn armen trillen. En dat terwijl hij nog wel even te gaan heeft.. Als we dan eindelijk alle drie volgepakt zijn lopen we richting het busstation. Daar krijgt het jongetje 1 cedi omgeteld €0,40 voor zijn verdiensten.
We moeten lang op vervoer wachten omdat Kate en ik beide te moe zijn om erom te gaan vechten. Mensen rennen, trekken en duwen om in een taxi te komen. Bijna alle taxi’s lijken zo van de sloop vandaan te komen. Het is heel gewoon dat een taxi de eerste meters geduwd moet worden, totdat deze begint te rijden. Ik vind het fascinerend dat deze auto’s het toch blijven ‘doen’.
Als we in het donker thuis komen halen we Samuel op bij Kate’s moeder. Ik kom er niet onderuit, krijg TZ en voor de gast natuurlijk extra veel! Gelukkig is deze een stuk beter bereid en na vragen helpt Kate me om het bord leeg te maken. Wel fijn dat we naar de markt zijn geweest, want morgen krijg ik spaghetti!!

Sumbrungu, 22-01-2013
Ik heb een tijdje niet kunnen schrijven en waarom niet is een heel verhaal. De spaghetti heb ik die dag in ieder geval niet gegeten. Het was zaterdag (19 januari) en ik besloot weer naar Bolgatanga te gaan om internet te regelen en wat spullen te kopen. Martha (Marly’s gastvrouw en ook Peer Educator) zou ons de stad laten zien. Marly voelde zich alleen niet lekker en maakte zich zorgen. Ze wilde graag eerst naar het ziekenhuis om te zien waar dat was en daar eventueel een test te laten doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ze liet zich testen en tot alle drie onze verbazing kwam daar malaria in een beginstadium uit. Toen ik dat hoorde ben ik ook maar een malariatest gaan doen en ja hoor dezelfde uitslag: Malaria! We kregen beide een kuur mee die we drie dagen moesten gaan gebruiken. Marly raakte een beetje in paniek en begon zich steeds slechter te voelen. Hierdoor besloten we om in een guesthouse vlakbij te verblijven. Ik alleen om er voor haar te kunnen zijn. Marly begon met de kuur en ik besloot het nog even uit te stellen, omdat ik me toen heel goed voelde. Daarnaast werd ons vertelt, door niet Ghanese mensen, dat de uitslag weleens niet kon kloppen. Soms is het goed om eigenwijs te zijn, maar deze keer hoort daar niet bij. Die avond begon ik met overgeven, telkens rillingen, mijn hart die tekeer ging en ik had het erg koud. De volgende ochtend begon ik met de kuur, maar het werd van kwaad tot erger. Ik kon niets binnenhouden. Terwijl ik de hele week al bijna niets kon eten door de hitte. Zes happen op een dag is niet gelogen. Daarnaast kreeg ik ook nog diarree. Binnen no time voelde ik me verzwakken. Marly voelde zich ook niet goed en zo zaten we samen op een kamer. Marly schakelde hulptroepen in en een paar mensen van de organisatie kwamen kijken en wat fruit brengen. Bij het weggaan gingen ze eerst nog voor ons bidden. Drie mensen voor mijn bed, terwijl ik daar lag. Zulke mooie woorden. Tranen rolden over mijn wangen, die ik probeerde te verbergen. In Ghana huilen mensen eigenlijk alleen als er iets heel ernstigs in gebeurt. Nou deze dag had ik wel meer tranen gelaten. Wat kan een mens zich beroerd voelen. Die avond ging het echt slecht met me. Toen ik via een verpleegster werd aangeraden om direct naar het ziekenhuis te gaan dacht ik: prima! Zelf kon ik het niet meer bedenken. Door twee mensen van de organisatie, Abigail en David, werd ik opgehaald. Wat een lieverds! In het ziekenhuis kwam ik bij een dokter terecht die me meteen herkende van de dag ervoor. Mag ook wel, want toen wilde hij met me trouwen. Ze namen me op in het ziekenhuis met een te lage bloeddruk en ik was al wat uitgedroogd. Ik kwam op een gemeenschappelijke kamer aan het infuus te liggen. Binnen een week malaria en een paar kilo lichter: hoe krijg ik het voor elkaar! De verpleegkundigen verzekerden me dat ik de volgende dag weer beter zou zijn, maar helaas.. Gisteren liep ik nog steeds leeg, waardoor ik nog een nachtje moest blijven. Overdag wel veel bezoek van lieve vrijwilligers, Abigail en andere mensen van YHF. Ze brachten van alles voor me mee. Daar lag ik dan stinkend. Hier was ik natuurlijk niet op voorbereid, geen schone kleren, geen tandenborstel, niets. En dan nog lieve mensen die je een knuffel willen geven. ‘s Avonds kwam Mariët, een vrijwilliger, met schone kleren van haar en zeep: heerlijk! Ik voelde me steeds beter worden en ik hoefde geen antibiotica en vocht meer toegediend te krijgen. Alleen wel nog twee keer een medicijn tegen de misselijkheid, ook voor aan het infuus. Mijn hand begon echter steeds meer pijn te doen en op te zwellen. Omdat ik al even niet meer had gespuugd overtuigde ik een verpleger om mijn infuus eruit te halen. Iets wat eigenlijk niet mocht.. Nog geen 5 min. later werd ik weer super misselijk en dit keer ben ik maar stiekem gaan overgeven. Echt niet dat ik nog een dag langer wilde blijven.
Vanochtend voelde ik me weer heel misselijk, maar ik heb een grote lach opgezet en iedereen die het vraagde geantwoord dat het heel goed met me ging. Gelukkig begon dat langzaam meer op de werkelijkheid te lijken. En nu lig ik weer rustig in mijn bedje in Sumbrungu. Een paar dagen rust en dan ben ik vast weer de oude. Het werk moet nog even op me wachten..

Sumbrungu, 23-01-2013
Vandaag heb ik inderdaad nog veel rust nodig, maar ik vind het lastig om helemaal niets te doen. De buurtkinderen kwamen om te spelen en opeens hoorde ik allemaal commotie. Ze waren in het vuilnis (mijn vuilnis) aan het graven, omdat ze een paar crackers zagen. Deze had ik weggegooid omdat ze nat waren en nooit bij nagedacht dat hun die wel wilden. Ze duwden, trokken en renden met hun buit weg. Omdat ik het geen fijn idee vond dat ze tussen mijn vuil aan het snuffelen waren, besloot ik zelf maar het ‘vuile’ werkje op te knappen. Er zaten namelijk ook nog wat beschimmelde bananen tussen. Ze werden gek toen ze die zagen. Wat erg dat ik het bijna had weggegooid, maar ik schrok ook hoe gulzig ze waren. Het werd me heel duidelijk dat deze kinderen best honger hadden. Kate vertelde later dat ze ’s avonds te eten krijgen en als ze wat overlaten is dat voor de volgende dag. Nu krijgen hun nog een beetje eten, maar sommigen hebben helemaal niets. Als ik hier mensen in het dorp spreek vertellen ze dat je eigenlijk niet aan werk kunt komen. Velen proberen dan ook langs de weg of op de markt eten, drinken of zelfgemaakte spullen te verkopen. Het zijn alleen zoveel mensen die dat doen dat de concurrentie te groot is. ‘Hoe zou ik een steentje bij kunnen dragen?’ Ik dacht meteen aan een soort voedselbank. Alleen voor de mensen die helemaal niets hebben. Met bijvoorbeeld de kerk die het uitgeeft, want iedereen hier is gelovig en dat zou een vertrouwelijke plek zijn. Een team die de verantwoordelijkheid ervoor krijgt. En dan nog regels zodat mensen het niet voor lief nemen en geen werk meer gaan zoeken. Bijvoorbeeld met een regel dat elk gezin maar 1x in de week een aanvraag mag doen en dat de namen worden genoteerd. Je krijgt dan per lid van het gezin een hoeveelheid gram mee en dat is niet genoeg om een week van te eten.
Vanuit Nederland heb ik €100 gekregen om hier te besteden en daar kan ik al best wat rijst en het hoofdingrediënt voor maïspap van kopen. Maar dan geldt wel op=op. Behalve als het team en de community zelf op zoek gaan naar sponsoren. Ik zou een voorbeeldbrief kunnen maken, die hun naar bedrijven kunnen gaan sturen. Wat enveloppen en postzegels erbij.. Ik zou namelijk ook niet bij terugkomst zeer betrokken willen blijven. Die verantwoordelijkheid wil ik niet dragen en vind ik ook niet aan mij. Ik kan de tools geven en daarna ligt het bij hun. Volgens mij is het ergste wat kan gebeuren dat het niet verder opgepakt wordt en dat het eten op een gegeven moment op is. Dan hebben toch heel wat mensen even wat meer voedsel gehad. En als ze zich daar van tevoren bewust van zijn… hmmm… maar eens bespreken met de YHF en dan hopelijk verder uitwerken!

-Het is geen oplossing voor de problemen, maar hopelijk kan het een mini lichtpuntje zijn voor wat mensen. Een lichtpuntje van hoop en mogelijkheden.-