Sumbrungu, 10-02-2013

Uhl! zojuist is er een dode vleermuis uit mijn kamer gehaald. Daar krijg ik toch wel de kriebels van..
Enfin, het weekend. Wat heb ik het fijn gehad in Sirigu! Sirigu is een artistiek dorpje waar ruim 50 jaar geleden een project is ontstaan om de trek van de vrouwen naar de stad tegen te gaan. In dat project krijgen vooral weduwen materiaal om potten, tekeningen en manden te maken, waarna ze deze spullen verkopen. De tekeningen zijn Afrikaanse symbolen die ook op de huizen in het dorp te zien zijn. Op dat project is nu een guesthouse en je kan er workshops volgen.
Dat we aankwamen heb ik heerlijk in m’n eentje gewandeld. De stilte en de schoonheid drongen diep tot me door. Een meisje liep dicht achter me, omdat ze dezelfde kant op moest. Zonder woorden, maar door een glimlach liepen we opeens samen tot onze wegen zich weer scheidde. ’s Avonds werd er super lekker gekookt en daarna ben ik met een boek mijn bed in gedoken. De volgende dag hadden Marjan en ik ons opgegeven voor een workshop pottenbakken. Zo fijn om met je handen te werken. Het potje konden we helaas niet meenemen, want deze moet eerst nog twee weken drogen. Als echte CreaBea’s gaven we in de workshop aan dat we ook graag zouden gaan tekenen. In de ruimte waren al wat ouwe vrouwtjes aan het tekenen om daarvan hun geld te verdienen. We kregen de Afrikaanse symbolen uitgelegd en een boek met plaatjes te zien. De rest van de dag was ik in trance aan het tekenen. Daarna was ik voldaan en bekaf. De vrouw die het begeleide vond het ook verbazingwekkend dat we zo hard gewerkt hadden.
Vanochtend wilde ik nog Sirigu verkennen. Al snel kwam ik een vrouw tegen die een kalebas aan het uithollen was. Ik vroeg aan haar waarvoor ze de kalebas ging gebruiken. Haar dochter die in een soort kruiwagen lag te luieren vertaalde voor me. Ik raakte aan de praat en het meisje Helena vroeg of ik meekwam. We gingen haar compound binnen. Prachtig beschilderd was alles! Daar liet ze me een schuilkamer zien, die dagelijks gebruikt wordt om eten te bereiden. Daar aanvast zat een kamer waar de geesten van haar grootouders zich bevinden. Ze houden die kamer dan ook donker. Het was alsof ik daar ook echt een warme energie kon voelen. Helena vertelde allemaal tradities en verhalen. Ik luisterde aandachtig en voelde me zo gelukkig. Toen ik op het dak stond met Helena werd mijn naam hard geroepen. We moesten gaan. Ik bedankte Helena en vertelde haar dat ik in de ogen van haar en haar gezin lichtjes zag fonkelen. Dit meisje kan echt alles bereiken wat ze maar wilt!
Euforisch liep ik terug waar een auto op me wachtte.