Sumbrungu, Karimenga en Bolga 31-01 t/m 04-02-2013

Sumbrungu, 31-01-2013

Op het werk het ik een meeting gehad, een verlate introductie zoals hun het noemden. Super grappig ze gingen zich zelfs opnieuw voorstellen, terwijl ik al bijna drie weken met ze werk. Wel fijn dat we een gesprek hadden, want we hebben wat ideeën gespuid over wat ik (nog meer) kan doen. Zelf merk ik dat ik mijn verwachtingen wat moet bijstellen. Hier gaat alles gewoon heel slow slow. Dat wordt ook door iedereen gezegd. Dus als ik wil dat ik de kinderen goed les kan geven en dat ze naar me toe komen om vragen te stellen, dan moet ik daar veel tijd in investeren en er gewoon zijn. Wel gaan we ook kijken of ik acteerlessen kan geven in Bolgatanga op een of meerdere scholen. Het team hier is het ermee eens dat dit net iets te veel gevraagd is voor in Sumbrungu. Bolgatanga is een grote stad, wat moderner en over het algemeen spreken mensen daar beter Engels.
Na de meeting ben ik boodschappen gaan doen, want ik had bedacht dat ik is voor al m’n buurtjes (zo’n 20 man) spaghetti zou gaan maken. Zakken vol ingrediënten nam ik mee terug. Toen ik thuiskwam was er niemand en Kate liet via via de sleutels brengen. Lange tijd ben ik bezig geweest om alle groentes te snijden en de spaghetti te bereiden. Precies toen ik klaar was kwam Kate aan gehobbeld. Wat een heerlijke timing heeft ze toch! De buurtkinderen die mijn kookkunsten van een afstandje aan het observeren waren kregen toen de opdracht om een bordje mee te nemen. Wat zaten ze te genieten! Kate zei dat ik de beste kok van de hele wereld was. De hele avond heb ik daarna gehoord van alle kinderen dat de Sollomia (blanke) de beste kok van de heeeele wereld is. Nou dat is nog eens een compliment. Na het eten kwam Kate naar me toe. Ze moest van de buren zeggen dat ik nu ijsjes voor ze moest kopen. Tja, het kan ook te gek. Hier is het normaal om iemand te commanderen, bijna nooit wordt iets gevraagd. Voor mijn eigen plezier probeer ik deze kinderen toch dankjewel en alsjeblieft te laten zeggen. En het begint al een beetje te werken. Voor hun is er geen verschil, maar ik geniet toch van elke ‘dankjewel’.

Karimenga, 01-02-2013

Pfoeh, het was een drukke dag. Ik begon met lesgeven van een nieuwe klas. Dit keer echt alleen en het viel me alles mee. De leerlingen waren wel nog erg verlegen en daardoor kwamen af en toe docenten me te hulp schieten. Ook na de les heb ik nog even lekker met de docenten gekletst en verhalen uitgewisseld over onze culturen. Hierna ben ik doorgegaan naar Bolgatanga waar ik mijn jurk ging ophalen die ik speciaal voor mezelf heb laten maken!
En hup weer door met de trotro naar Karimenga waar ik dit weekend ga verblijven. Op initiatief van Ibrahim zijn daar eco-lodges genaamd: the Green House. Van de opbrengst gaan een aantal kinderen naar school en ook hebben alle vrouwen van het dorp een mangoboom gekregen die ze zelf moeten verzorgen. Het is een klein dorpje, waar eerst helemaal niets was, maar daar komt wat verandering in. Dit weekend willen ze het dorp opknappen. Vandaag zouden alle kinderen het dorp gaan ontdoen van vuil, om daarna beloond te worden met spelletjes. Morgen komen alle vrouwen van het dorp bij elkaar om de eco-lodges te gaan plamuren. Een paar vrijwilligers waren gisteren al naar Karimenga gegaan. Ik heb de goede timing van Kate overgenomen, want toen ik aankwam waren ze klaar met opruimen en was het tijd voor de spelletjes! Van heel veel geplande spelletjes hebben we uiteindelijk gevoetbald, snoep gehapt in water en een film gekeken. Wat is het heerlijk om al die prachtige kopjes zo te zien stralen. Eigenlijk is daar niets voor nodig. In ieder geval geen planning, want dat kennen ze hier niet. Alleen maar improvisatie en gezelligheid!

Karimenga, 02-02-2013

Wow, wat heb ik veel meegemaakt! Het begon allemaal met ‘de ouderen’ van het dorp die een haan gingen offeren voor de goden. Aan ons werd gevraagd of we het wilden filmen, zodat deze traditie vereeuwigd zou worden. Daar zat ik dan met mijn neus erbovenop. Ze sneden de keel van de haan open. Duurt het altijd zo lang voordat een haan doodgaat? Even leek hij dood en toen sprong hij weer op, mijn kant uit. Ik heb veel respect voor hun tradities, maar waarom niet in een keer de kop eraf? Dat beestje leed nu echt al een tijd. Eindelijk was het einde gekomen voor de haan. Wat blijkt? Poging mislukt! De haan hoort namelijk op te springen en op zijn rug te belanden. Een man vroeg, door het maken van tekeningen in het zand, aan de goden waarom de haan werd afgewezen. Het antwoord kreeg niemand te horen, maar er moest wel een tweede haan komen. Deze legde gelukkig een stuk sneller het loodje, maar niet voordat ook deze haan eerst op mij af sprong. Dit keer rende ik gillend weg. Klaar met die offering! De Pito (zelfgebrouwen bier) ging de groep langs en daarmee werd het ritueel afgesloten.
Vier mannen gingen toen al het cement met hun voeten en wat scheppen mengen, terwijl de rest toekeek. Daarna was het de beurt van de vrouwen. Sommigen maakten de muren nat. Anderen gooiden cement op de muur, waarna ze het met hun handen uitsmeerden. Wanneer een heel stuk muur was gedaan, kwamen er vrouwen met een steen de muur effenen. Weer anderen verzorgden de lunch voor alle aanwezigen in een soort heksenpannen met peddels. Wat kunnen deze vrouwen hard werken zeg! En natuurlijk zijn mijn handen en de rest van heel mijn lichaam ook niet schoon gebleven. Na velen uren was het genoeg gewerkt gingen we over naar feest; Trommels en dansen. Iedereen maakten een rond en zoals in Nederland dan breankdance moves worden geshowd, worden hier de Ghanese dansmoves tentoongesteld. Van een afstand probeerde ik de pasjes na te doen. Een paar meiden zagen me en waren onder de indruk. Ik had weinig keus en werd helemaal naar voren geduwd. Ik heb ze maar een extra showtje gegeven door nog even extra met mijn kont te draaien. Gegil en geklap. Zullen deze moves ook zo goed vallen in een kroeg in Nederland?
Als klap op de vuurpijl van deze dag heb ik op het dak onder de sterrenhemel geslapen. Hmm….

Sumbrungu, 04-02-2013

Gisteren was een rustig dagje in Karimenga. Even de kerk bezocht, maar stiekem weer naar buiten gesneakt. Ik viel net als het kindje voor me in de kerk, bijna in slaap. Eindmiddag werden we opgehaald en ben ik met een vrijwilliger meegegaan om daar te logeren. Dat was dichter bij Bolgatanga, waar ik de volgende dag weer heen zal gaan. Zelf vind ik het ook heel leuk om op deze manier meer familielevens te zien. Zoals hier bleek waren er twee kinderen en helemaal geen familie die echt voor hun zorgen. Hun echte familie zit in de dorpjes en hier kunnen ze goede scholing volgen. De vrouw die hun heeft geadopteerd is hem gesmeerd. Het meisje zei zelfs ‘ik hoop dat ze wegblijft, we hebben haar niet nodig.’ Zelf denk ik altijd dat liefde het belangrijkste is. Maar terug naar hun families gaan ze niet, omdat ze daar vaak niet te eten en geen goede scholing hebben. Is dat in dit geval dan toch belangrijker? Wel zijn het enorm leuke en slimme kinderen, dus er is iets goed gegaan.
Vandaag is mijn mams jarig! Wat zou ik haar graag een ontbijtje op bed bezorgen en haar een dikke kus geven. In gedachten doe ik het allemaal. Wel ben ik daadwerkelijk bezig geweest met haar cadeautje; ik heb een tekening en stof gebracht naar wat naaisters met de opdracht om een rok en een top voor mijn moeder te maken. Eind deze week zal het klaar zijn: ik ben benieuwt!